Καλές γιορτές!

Μυστικός κήπος - Αν υπάρχουν άγγελοι...

Part 1

(Αν η αξία και η ομορφιά κάποιων πραγμάτων
κρίνεται απ’ την έκταση που καταλαμβάνουν
στον προσωπικό μας χωρόχρονο,
καθ’ ύψος, κατά μήκος και κατά πλάτος
του εαυτού και του βίου μας,
απ’ το βάθος, τη διάρκεια, την ένταση,
το βαθμό δυσκολίας, το αποτέλεσμά τους,
τότε γι' αυτά τα πράγματα, ακόμα και το ακριβότερο τίμημα
μπορεί ν' αποδειχθεί, τελικά, ελάχιστο.)

Μυστικός κήπος

Και να που λέω:

"Δεν πειράζει

που ταΐσες με αίμα αυτόν τον κήπο

με τα σπάνια αταξινόμητα άνθη της σάρκας

που ευωδίαζαν από προσμονές μακραίωνες

και τ’ αειθαλή παχύσκια δέντρα

-τα φερμένα απ’ τις αχαρτογράφητες χώρες της μνήμης-

με τα υποσχόμενα μήλα χρυσά βλαστάρια

κορμοί νευρώδεις γυναίκειοι μηροί τιτάνιοι

έτσι βαθιά που αναδύονταν απ’ το ζωοφόρο χώμα

και σώματα τις φυλλωσιές φωτορούσες τρέμουσες

να θροΐζουν έκσταση στις πνοές ταξιδευτών ανέμων.

Δεν πειράζει

που πότισες τις ρίζες αιώνια κοιμώμενων πόθων

μ’ όνειρα υγρά - ποτάμια σε βαθιές αειφόρες κοίτες

με χειμαρρώδη ορμή που ανάβλυσαν από της γης τα στόματα

πηγάδια σαν έσκαψες επτά,γυμνά τα χέρια ,τα νύχια πέτρινα

κι από τις λίμνες των ματιών νερά υφάλμυρα -

κι εκείνοι θέριεψαν

λαίμαργοι κισσοί

ελικωτά συστρέφονται

στο σώμα του καιρού φιδογυρνόντας.

Ούτε που αδημονώντας γεύτηκες

του όρθρου πρώιμους καρπούς πρωτόγνωρους.

-εδώδιμες χαρές παρθένας γης-

σπέρματα ρίζες και βλαστούς γλυκόπικρους

των αοράτων σου αποκάλυψη

της θάλασσας των λογισμών και

της αφής ξεχείλισμα .

Δεν πειράζει

αν το χώμα γίνηκε κορμί σου

βλαστοί

κορμοί

φυλλώματα τα μέλη

στων εποχών τους κύκλους

που απλώνονται.

Δικός σου τόπος

«αφετηρία και τέλος σου»

γενέθλια γη και τάφος.

Part 2

(Ξορκίζοντας την κακοδαιμονία
και το μάτι του φθόνου.)

Αν υπάρχουν άγγελοι...

...τότε ο δικός μου λέγεται Νίκη

κι ας είναι ακέφαλη, ακρωτηριασμένη.

Στέκει ακόμα στιβαρή μεσ' στη θηλυκότητά της

και τα φτερά της απλώνονται στους αιώνες

άθικτα, αγέρωχα, σίγουρα.

Ως όφειλα, της πρόσθεσα χέρια και κεφάλι,

την αποκατέστησα

και την άφησα να πετάξει πάλι,

ακέραια πια,

γεφυρώνοντας ανατολή και δύση,

εκεί,

εν μέσω φεγγαριού και ήλιου

ενώνοντας κάθετα ουρανό και θάλασσα

πάνω και πέρα απ' το Σάος

-τη γη που την γέννησε...

....πέρα ακόμα κι απ' το χρόνο.















12/12/'07

Ήταν που έβρεχε κόκκινο

2.

Ήταν που έβρεχε κόκκινο
απ’ το ένα του μάτι,
τ’ αριστερό
κι απ’ τ’ άλλο
έδυαν οι στιγμές
πίσω απ’ τα σύννεφα.

Με το ’να χέρι έδιωχνε σκιές
και σφούγγιζε τον ίδρωτ’ απ’ τ’ αστέρια
Με τ’ άλλο μάζευ' αστραπές
σε αρμαθιά φωτιάς
μην και ραγίσουν το γυάλινο
περίβλημα του κόσμου
μην σκίσουνε της νύχτας
το εβένινο πουκάμισο
κι αποκαλύψουν
του κόρφου της τα μυστικά.

Σ’ εκείνον τον ρόδινο κόρφο
πως θα’ θελε να ‘γερνε πάντα
ύστερ’ από κάθε μάχη
με το ασύλληπτο
να μέθαγε απ’ τις μυρωδιές
της άγνωστης σάρκας
απ’ του μυστηρίου το άρωμα
κι εκεί,
να βύθιζε κορμί - ψυχή
για να κρυφτεί
μες σε γλυκιά αποκάρωση.

Κι όμως, το ’ξερε
πως έτρεχε λιωμένο σίδερο
απ’ τα μάτια του αντί για δάκρυ,
κι ό,τι κοιτούσε το κατέκαιγε
ό,τι άγγιζαν τα χέρια του
στάχτη.

Το’ ξερε
πως δεν θα χόρταινε φωτιά
μα δεν θα χόρταινε κι αγκάλη.

9έμβρης'07

1.

Άπλωσε το βλέμμα
ως πέρα
που έδυε το κόκκινο βαθύ
και στέναζαν λευκά τα νεφελώματα
κάτ’ απ’ το βάρος των σκιών
και τ’ άστρα
χύνονταν ως χείμαρροι φωτός
πλήρεις χρωμάτων.

Eκεί,
μες στην κατάμαυρη κόρη
συσσωρεμένες όλες οι οδύνες
κι οι σπαραγμοί της ύπαρξης,
γενέθλιοι,
επιθανάτιοι ,
αναπόφευκτοι.

Κι όμως,
ένας ήλιος μικρός
στο κέντρο της
φεγγοβολούσε Έρωτα
σαν υπόσχεση μόνη
πως θα σφαλίσει σταυρωτά
το πέτρινο στόμα του θανάτου!

Ήταν το κίτρινο
που πρώτο εκτινάχτηκε
με μιαν έκρηξη χαράς και δέους
διαριγνύοντας το μαύρο ως τα έγκατα
κι ανάβλυσε απ’ την ίριδα
ως πίδακας ζωής
άσπιλος,
ακηλίδωτος,
ο οργασμός του κόσμου!

(Στο υπερπλήρωμα εκεί,
μέσ’ στη διαύγεια που έζωνε
την κατάμαυρη κόρη
συσπάστηκε ο θάνατος
και συρρικνώθηκε
πίσω από σκοτεινές κορφές,
του νου τα όρη πισωπάτησαν
και ρίφθηκαν μαζί του
στο έρεβος.
Κανείς δεν τον ξανάδε
στο στερέωμα
και τ' όνομα ξεχάστηκε)

9έμβρης '07

Photo: Δειλινά της Αθήνας- by Alpha-Αύγουστος '07

Αύγουστος ΄07



Μικρές σιωπές
απ' τις λέξεις πιο εύηχες



Αύγουστος ΄07



Βαθιές εισπνοές
από μάτια διάπλατα
ως να γιομίσουν χρώματα πάλι...


Αύγουστος ΄07



...ως να εκπνεύσουν
τα χείλη,τα δάκτυλα
του λόγου σχήματα
εικόνες του αόρατου.

Photo:Δειλινά της Αθήνας-by Alpha

Ένα μικρό συλλεκτικό βιβλίο που κλείνει μέσα του
σημάδια στίχων και εικόνων
βγαλμένων απ' το φως και τις σκιές της ζωής
δύο ανθρώπων.
Ένα αναμνηστικό
μιας όμορφης κι ευτυχούς συνάντησης.

Βλέπε:
Αόρατα Τοπία,
>> 2,
Poets
Της ελληνίδας,
>>2

Eσύ

Α! εσύ, εσύ,

Με τα επτά φεγγάρια για προσκέφαλο,

το στέρνο οπού αγκομαχά

η θάλασσα των ταραγμένων ίσκιων

κι όλοι οι άνεμοι να φυσούν ξενιτεμό

σε πλάγιο βλέμμα σκοτεινό,

μικρέ θεέ της άρνησης,

που σ’ έθρεφε κόρφος προσμονής

ως να θεριέψεις

με θυμιάματ’ ακριβά.

Θα περιμένει o λευκός βωμός,

αιώνια ραγισμένη πέτρα,

μες στο μικρό ναό

των πολύχρωμων οραμάτων

και των ανθισμένων επιθυμιών

τον ερχομό της ασημένιας βροχής

σαν από θεού ελεήμονος γόνιμο δάκρυ

να ποτίσει το χώμα ως τα έγκατα

τα δέντρα να καρπίσουν

και τα σώματα.

9έμβρης/'07

Άνοιξες φτερό ελαφρύ
κι απ' της Σελήνης το πίσω σκοτεινό πρόσωπο
ξεπρόβαλες,
μικρέ μου άγγελε,
για να μην μείνει η χαρά μισή
και το ποτήρι της γιορτής
πικρό κρασί γιομάτο!

"Παιχνίδια του Φωτός και της Σκιάς"

"Ζωγραφίζοντας,
φέρνω κοντά συναισθήματα, όνειρα, ανθρώπους...
Τα εμφανίζω στο φως του ήλιου της ατομικής μου συνείδησης.
Τα καλωσορίζω και σμίγω μαζί τους.
Τα εξιδανικεύω, τα εξωραΐζω, δημιουργώντας τη δική μου μυθοπλασία,
τα δικά μου μικρά, προσωπικά έπη,
και μετά τα προσφέρω τροφή στην Ψυχή του Κόσμου,
τους γνωρίζω τον Κόσμο, τα μοιράζομαι.

Ζωγραφίζοντας,
απομακρύνομαι απ' αυτά, τ' αποχαιρετώ,
σαν παιδιά που τ' ανέστησα τρέφοντάς τα,
αγαπώντας τα, βοηθώντας τα να εξελιχθούν,
δωρίζοντάς τους τη δική τους αυτόνομη ύπαρξη,
απελευθερώνοντάς τα στο χώρο και στο χρόνο σαν ανεξάρτητες οντότητες.
Κάθε καινούργια "γέννα" κι ένας νέος κύκλος.
Κάθε κύκλος εγκαινιάζεται και μ' ένα "ποίημα" και κλείνει μ' ένα άλλο,
σηματοδοτώντας την αρχή, την διαδικασία της ζύμωσης,
την εξέλιξη ή το τέλος μιας εποχής.
Εγκαινιάζει και ολοκληρώνει.

Όλα μαζί, μια ενότητα χρόνου.
Μονάδες μέτρησης της ζωής μου.
Κάθε έργο και μια δήλωση που αντέχει στο χρόνο,
σε αντίθεση με τις λεκτικές δηλώσεις
που αργά ή γρήγορα αυτοαναιρούνται.

Ζωγραφίζω, εν τέλει, γιατί αυτό είναι που κάνω καλύτερα.
και είναι αυτό που με κάνει να νιώθω καλύτερα,
δικαιώνοντας, έτσι την ύπαρξή μου."

http://eicastikon.blogspot.com/

Δύο ριπές

1.

Πως ράγισαν

τα μάτια μου,

σαν θώρησαν

τ’ ανάγλυφο της μοίρας

πρόσωπό σου

επτασκάλιστο

αρχαίο εικόνισμα,

σε τόπο απόμερο

ιερό

σεργιάνισαν

οπού εθρόιζαν οι σκιές

ριπές ανέμου

ασημόσκονη

στην έρημη πάνω πέτρα,

κομμάτια χίλια!

2.

Ψυχή μου,

αθώα ντύθηκες το όνειρο

εσάρπα διάφανη

ν’ αντιφεγγίζει

κόκκινο,

το δέρμα ν’ ανασαίνει

όλο το φως,

ν’ αναρριγά

στο άγγιγμα

κι ύστερα πάλι ,

σιωπή

-αερικό θα είναι

πλάνητα ανέμου

λογισμός!

8'βρης

Η τελευταία σελίδα
απ’ το Ημερολόγιο της Γης

(θα υπάρξουν σίγουρα κι άλλες,
αλλά εμείς δεν θα είμαστε εδώ για να τις διαβάσουμε)

Αν ήμουν αυτό το υπέροχο πλάσμα που λέγεται Γη,
θα έγραφα στο πλανητικό μου ημερολόγιο :

«Υπομονή…. άνθρωπος είναι , θα περάσει.

Μήπως τόσα και τόσα δεν έχουν περάσει από δω;
Μ’ έχουν χτυπήσει ανελέητα αμέτρητοι μετεωρίτες
στο μακρινό μου παρελθόν,
-τότε που ήμουν ακόμα πολύ νέα, ασχημάτιστη
και δεν είχα γεννήσει το Φεγγάρι για συντροφιά μου
κι ασπίδα μου.

Έχω περάσει ηλιακά εγκαύματα, πριν αποκτήσω ατμόσφαιρα,
παγετώνες, μετακινήσεις των πλακών μου, αποκλίσεις απ’ τον άξονά μου
…τελειωμό δεν έχουν τα πάθη μου.

Κι όμως, έτσι κατάφερα να γίνω πλούσια, γόνιμη,
μοναδική στη γειτονιά μου!
Υπήρξα η μάνα μυριάδων πλασμάτων, μοναδικών ειδών, σπάνιων
- για το ηλιακό μου μπλοκ, τουλάχιστον -
ειδών που ήρθαν κι έφυγαν ή εξελίχθηκαν μαζί μου
και συνεχίζουν ακόμα να υπάρχουν.
Όλα τους με σεβάστηκαν,
με τίμησαν ζώντας σ’ αρμονία με ό,τι τους πρόσφερα.

Τώρα τελευταία - από χθές, συγκεκριμένα-
άρχισα να νιώθω μια μικρή ενόχληση,
που ώρα με την ώρα χειροτερεύει.
Δεν μπορώ να μην συνδέσω την ενόχληση αυτή
με την σχεδόν ταυτόχρονη εμφάνιση
αυτού του καινούργιου είδους,
που αυτοαποκαλείται "άνθρωπος"
- μάλλον κάποιος ιός ή κάποιο αγνώστου προελεύσεως
παθογόνο βακτήριο θα πρέπει να είναι -
και εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς
παντού στην επιφάνειά μου, αλλά και κάτω απ’ αυτήν.

Πόνος παντού στο φλοιό μου,
τα δάση μου αρρωσταίνουν ή καίγονται,
οι πλάκες μου τρίζουν καθώς τα κοιτάσματά μου εξαντλούνται,
η θερμοκρασία μου ανεβαίνει, οι πάγοι μου λιώνουν,
η στάθμη των θαλασσών μου αυξάνεται,
η ατμόσφαιρά μου ατονεί ,
τα πλάσματα που φιλοξενώ μειώνονται επικίνδυνα.

Σίγουρα έχω πυρετό!

Ο Άρης, εδώ δίπλα, με βλέπει προβληματισμένος
και κάθε τόσο μου λέει πως η όψη μου δεν είναι
και στα καλύτερά της όπως άλλοτε.

- Κάνε κάτι για την κατάστασή σου.
Αυτός ο καινούργιος ιός που κόλλησες
δεν ξέρω κι εγώ από πού, θα σε καταστρέψει!

Που να’ ξερε πως αυτός ο καινούργιος ιός σχεδιάζει
να του κάνει επίσκεψη!

Ναι , κάτι πρέπει να κάνω με δαύτον και σύντομα.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι,
μόνον ο Ήλιος έχει τη γνώση και τη δύναμη
να με βοηθήσει σ’ αυτό.

Ίσως μια εντατική θεραπεία έξτρα ηλιακής ακτινοβολίας
να είναι το ιδανικό αντιβιοτικό για την περίπτωση.

Περαστικά μου, λοιπόν!»

Όπως ακριβώς αντιμετωπίζουμε εμείς μια βαριάς μορφής ίωση,
-ούτε καν καρκίνωμα, μην μας πιάνουν πάλι
τάσεις μεγαλομανίας για το είδος μας.

Δεν είμαι αυτό το υπέροχο πλάσμα που λέγεται Γη.

Είμαι άνθρωπος, κοιτάω ψηλά, υποτίθεται,
αλλά ξεχνάω το χώμα που πατώ, που με θρέφει.
Ονειρεύομαι ταξίδια στ’ αστέρια αλλά
βάζω φωτιά στο μοναδικό σκάφος που διαθέτω!
Εξελίσσομαι, πάλι υποθετικά,
και γράφω την ιστορία μου καταστρέφοντας και
αυτοκαταστρεφόμενος.

Τίποτα πιο αντιφατικό κι επικίνδυνο από μένα
δεν έχει περάσει απ' αυτόν τον πλανήτη.

Όχι δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη όσον αφορά
την επιβίωσή μας ως είδους.

Φοβάμαι πως αν πρόκειται κάποτε
να ωριμάσουμε συνειδησιακά
ώστε να ζήσουμε σεβόμενοι τη Ζωή σ' όλες τις μορφές της,
αυτό θα γίνει πολύ αργά για εμάς,
αν και εύχομαι ολόψυχα να κάνω λάθος.

Όμως, είμαι αισιόδοξη για ένα πράγμα:
πως αυτός ο πλανήτης, η Γαία,
θα τα βγάλει πέρα μαζί μας.

Θα μας ξεπεράσει και θα συνεχίσει τη μοναδική της πορεία.
Είναι πιο δυνατή,
πολύ πιο αρχαία και σοφή από εμάς
και της αξίζει.

"Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λές :
Εγώ μονάχος μου θα σώσω τη γή!
Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω..."

Ν.Καζαντζάκης






Για ποιό περιβάλλον ?

Πλανήτης Γη SOS

Όλοι εξαντλούμε την ευαισθησία μας
σε λόγια κι αφιερώματα.
Δράση ουσιαστική όμως, δεν βλέπω.
Η αλήθεια είναι μία:
το φυσικό περιβάλλον χάνει έδαφος διαρκώς.
Κι εμείς μαζί του.

Ο χορός των 7 θαυμάτων




Τρόπο δεν έχω άλλο
απ' το να ξορκίζω με χρώμα τις σκιές
από το μαύρο διάστημα ν' ανασύρω
τα εφτά μου θαύματα
και με χορό κυκλωτικό
ως το λευκό να τ' ανυψώνω

Με κόκκινο της φωτιάς
αποκαλύπτω τα σκοτάδια μου
ν' αναλωθούν τα πάθη
-πυρωμένα κάρβουνα,
και η οργή-λαβωμένος δράκος,
να τυφλωθεί ο θάνατος.

Τινάζω τα δάκτυλα υγρά
να στάξουν κίτρινο του ήλιου αίμα,
και πλημμυρίζει το κενό άστροευχές
σκότος διάστικτο
απαστράπτοντα όνειρα.

Κλέβω το ούλτρα μπλε απ' τη θάλασσα
τ' απόβραδα,
γαλήνη να σταλάξω στους λογισμούς,
στους πόθους
(και λίγο τυρκουάζ- που ξέρω πως σ' αρέσει-
καταμεσήμερα της κλέβω,
για να υφάνω τις γητειές,
μαύρα μου μάτια, απαίδευτα.)

Κι ύστερα ανασταίνω την ελπίδα,
με λίγο πράσινο από ένα φύλλο,
πάντα λίγο, μα είν' αρκετό
Στο ιώδες της αυγής βαφτίζω τις αγάπες ,
πορτοκαλί του δειλινού
για να φωτίσω τις χαρές.

Και στέκω καταμεσίς του κύκλου
και χορεύω
ως άλλη ιέρεια
ένα προς ένα τα θαύματα μετρώ
από το μαύρο ως το άσπρο ταξιδεύω



(Δεν ξέρω από λέξεις, με μπερδεύουν
Εκείνες κι εγώ παίζουμε κρυφτό.
Τα χρώματα όμως,για μένα, είναι καθαρές αλήθειες
Αναμφισβήτητες όψεις της αλήθειας,
εμφυτευμένες στα κύτταρά μας από καταβολής
Λειτουργούν ανεξάρτητα από τη λογική, από την συνείδηση.
Δεν χρειάζονται ερμηνεία, ανάλυση.
Καθαρές,πρωτογενείς δονήσεις του φωτός.
Φως και τίποτε άλλο.
Κι αγαπώ τις αντιθέσεις- κι όχι μόνο στην τέχνη-
όπως και την διαδρομή ή το πηγαινέλα ανάμεσα στα
δύο απόλυτα, το μαύρο και το άσπρο
και την αναζήτηση της ισορροπίας μεταξύ τους)


8ώβρης/'07

Γράμματα χωρίς παραλήπτη -2

(Αναδημοσίευση προηγούμενου post της 1/6/ 2007)

"Ποίηση" ή εκποίηση;

Ένα πράγμα πληγώνει απ’ όλα περισσότερο:
η ευτέλεια - κοινώς ξεφτίλα.
Η έκπτωση ό,τι πολύτιμου. Η υποτίμηση κάθε αξίας.
Το δώρο που θάβεται στο συρτάρι με τ’ αζήτητα χωρίς
ποτέ να ανοιχτεί.
Λέξεις διπλωμένες στα τέσσερα στην πίσω αριστερή
κωλότσεπη που ξεβάφουν κι αυτές μαζί με το φθαρμένο
τζήν στην επόμενη πλύση.
Τα όνειρα ξεθωριάζουν στο χρόνο ανέγγιχτα,
απραγματοποίητα:
«Δεν είναι για μας ,έτσι κι αλλιώς.
Εμείς είμαστε ρεαλιστές ,όχι ρομαντικοί ονειροπαρμένοι»

Είναι που είδα την αγάπη επιτηδευμένη μάσκα
στο παγωμένο πρόσωπο της αδιαφορίας ,
της ευγενικής τυπικότητας, στα ψεύτικα φιλιά
στο μάγουλο, στα υποκοριστικά των ονομάτων,
στις θερμές χειραψίες και τα χειροφιλήματα,
στα κομπλιμέντα και τα χειροκροτήματα.
Χαρτομάντηλο για να σκουπίζει την υποκρισία
σταγόνα-σταγόνα απ’ τις άκρες του στόματος.

Είναι που είδα τα δήθεν ταξίδια μας (για πού αλλού,
αλήθεια, αν όχι για την αναζήτηση του εαυτού μας
μέσ’ απ’ τον άλλον;) να εξωκοίλουν στα αβαθή
της ύπαρξης και στις ξέρες του φόβου του βάθους,
του λίγο παραπέρα από δω, λίγο πιο βαθιά
απ’ τον αφρό της επιφάνειας.

Είδα την δήθεν διευρυμένη μας συνείδηση να
συρρικνώνεται πίσω απ’ το συρματόπλεγμα που
της ορίσαμε απ’ τα πριν:
προβλέψιμες διαδρομές,
προεπιλεγμένοι τουριστικοί προορισμοί και
τίποτε άλλο.

Ο φόβος του αγνώστου κι ένας ακόμη:
αυτός του μονόδρομου, χωρίς δυνατότητα επιστροφής
στην βολική ασφάλεια του ήδη γνωστού και οικείου.

Πόσο έχουμε συρρικνώσει τις καρδιές μας,
τυλίγοντάς τες με την σημαία της νόησης και του
ορθολογισμού - λες και μπορεί να επιβιώσει και να
εξελιχθεί ο νους δίχως καρδιά.
Κι ύστερα, φορέσαμε τα προσωπεία μας που τόσο επιδέξια
καλύπτουν το εσωτερικό κενό.

Την επιτήδευση, την ηθελημένη μοναξιά της ύπαρξης,
την αποφυγή του συναισθήματος,
της αλληλοπροσέγγισης, την αδυναμία αποδοχής της
ταυτότητας του άλλου, του σεβασμού στη
διαφορετικότητά του.
Αυτοτιμωρία , αυτοστέρηση, αυτοκαταδίκη, με το
πρόσχημα της αυτοπροστασίας απ’ το οποιοδήποτε
κόστος, σαν να να μην αποτελούν αυτές οι
ίδιες δυσβάσταχτο τίμημα.

Ποιος πόνος μας οδήγησε στην εξορία της ψυχής;
Ποιες πληγές μας πυορροούν ακόμα;
Και πως θα υπερπηδήσουμε τα όρια του μικρού
κύκλου που χαράξαμε γύρω μας,
του περιφραγμένου εγώ μας;

Πολύ θα ήθελα να πω:
κάνω ποίηση (σ’ όλες τις μορφές της) αντί και κόντρα
στην εκποίηση.

Μα η δημιουργία προϋποθέτει ειλικρίνεια, αγνή
και καθαρή αλήθεια.
Κι αυτή με τη σειρά της απαιτεί δύναμη.
Γυμνός να στέκεις απέναντι σ’ όλους και σ’ όλα,
απροσποίητος, ακλόνητος, σίγουρος γι’ αυτό που
υπερασπίζεσαι, μη προσδοκώντας τίποτα.

Το ποιείν πρέπει να είναι κοινωνία, μέθεξη που
οδηγεί στην εγγύτητα μεταξύ των αντιθέτων.

Πόσοι το μπορούν αυτό άραγε;

Εικόνα αρχαία

Και είδα
να καθρεφτίζεται εκεί
στο ρυτιδωμένο κάτοπτρο
της θάλασσας του χρόνου

το ασημένιο πρόσωπο
με τα σημάδια απάνω του
ενός αρχαίου ανέμου
που δεν φύσηξε ακόμα

κι όμως

τρεις κοίτες ποταμών εγχάραξε
στο πεπερασμένο μέτωπο
χειμάρρους
κι αυλακιές βαθιές
γύρω από στόμα χάους
με χείλη σμιλευμένου αλάβαστρου

λίμνες σκοτεινές ετάραξε
όμορφα μάτια
να θωρούν το χρόνο
και ν’ αντιφέγγουν ουρανό

λόφο ανόρθωσε
μύτη περήφανη
τ’ αρώματα να οσμίζεται
της ύπαρξης

στης κόμης το στροβίλισμα
ριπές του κόσμου
νέφη καινοφανή αναδύθηκαν
γεννήτορες αστέρων

Ω! θαύμα μου
πώς την εικόνα να κρατήσω
ακέραια;
Πώς να ιστορήσω το άπειρο;

6/30/2007

Έτσι για να δροσιστούμε....

Είπα να κάνω μια νοερή βόλτα
(μια που δεν προβλέπεται κάτι καλύτερο)
μέχρι την Ανατολική Ροδόπη
ξεσκονίζοντας τις αναμνήσεις μου και
ξεθάβοντας φωτογραφίες από την τελευταία
φορά που είχα την τύχη να βρεθώ εκεί,
πριν λίγα χρόνια.

Παρανέστι Δράμας

Ένας απ' τους πολλούς παραπόταμους του Νέστου,
φουσκωμένος απ' τις συχνές βροχές,
ακόμα και μες στο κατακαλόκαιρο.

Το τελευταίο παρθένο δάσος στην Ευρώπη,
με σπάνια χλωρίδα και πανίδα.

Για τους ενδιαφερόμενους
ακολουθούν πληροφορίες,οι οποίες δίνονται
σε κάθε επισκέπτη με τη μορφή φυλλαδίου,
στο Μουσείο του Φρακτού:

Στην είσοδο του παρθένου δάσους
βρίσκεται το δασικό εργοτάξιο του Φρακτού
σε υψόμετρο 1200 μέτρα.
Εδώ υπάρχουν ξύλινα σπιτάκια,όπου μπορεί κανείς
να μείνει δωρεάν αν ενημερώσει εγκαίρως το δασαρχείο,
ένα μεγάλο και εξοπλισμένο με τα απαραίτητα μαγειρείο
με τραπεζαρία,μπάνια με ζεστό νερό και
η παρέα των δασοφυλάκων που μένουν στα βουνά
χειμώνα καλοκαίρι φροντίζοντας το δάσος.

Εκτός απ' τα σπιτάκια υπάρχει χώρος όπου
επιτρέπεται το ελεύθερο κάμπινγκ,
για όσους δεν φρόντισαν να ενημερώσουν εγκαίρως
το δασαρχείο.
Υπ' όψιν,
η θερμοκρασία το βράδυ πέφτει στους
9 βαθμούς Κελσίου, Αύγουστο μήνα!

Κορυφές δασωμένες
όπου φτάνει το μάτι.

Κάτω, η άγρια κερασιά,
πρόγονος της γνωστής μας ήμερης κερασιάς!

Για καλή τους τύχη και βέβαια λόγω του είδους
της βλάστησης και της υγρασίας,
τα δάση αυτά δεν κινδυνεύουν
ιδαίτερα από πυρκαγιές.
Όχι πως δεν πιάνουν φωτιά, αλλά αυτή είναι έρπουσα,
σιγοκαίει δηλαδή μόνον στο έδαφος το στρώμα με τα
πεσμένα ξερά φύλλα και αφήνει άθικτα τα δέντρα.
Έτσι το δάσος παραμένει άθικτο στο μεγαλύτερο μέρος του
τόσο από φωτιές όσο και από την ανθρώπινη παρέμβαση.


Το... Αρκουδόρεμα,
όπου πολύ συχνά οι αρκούδες
κατεβαίνουν για να ποτιστούν.

Οξιές, βελανιδιές, σημύδες,
ερυθρελάτη, άγριες κερασιές,
αγριοαχλαδιές
και... γαύροι! ένα είδος οξιάς.

Η κορφή με τις αετοφωλιές

Παρανέστιες
βατραχοιστορίες!

Εκείνη...

Εκείνος...

Οι αντίζηλοι....

(το καβούρι στα δεξιά
περνούσε τυχαία από κει)

τελικά,
μετά από σφοδρή... βατραχομαχία
ο βάτραχός μας θριάμβευσε
και το γιόρτασε, όπως ήταν αναμενόμενο,
με την καλή του!

εξ ού και τα στιγμιότυπα

και ζήσανε αυτοί καλά....




Όσο για εμάς...

Καλές αποδράσεις!