Πέτρα
Πέτρα σκληρή,
σε φύλαξα στον κόρφο μου
στ’ αριστερά των λογισμών
δώδεκα μήνες
ένα με την καρδιά μου
σ’ έκανα
θέρμη απ’ τη θέρμη μου
σε πότιζα
τις κρύες νύχτες
έλυνα τα μαλλιά
σου ψιθυρίζαν όνειρα
μύθους ξεχασμένους
σου τραγούδαγα
τ’ απομεσήμερα
και προφητείες αρχαίες
φιλιά σε τάιζα ολημερίς
πληγές τα χείλη μου
κι εσύ,
ανένδοτη,
μου ξέσκιζες τη σάρκα
το αίμα μου σε χόρταινε
πορφύρα σ’ έντυσε
Κόκκινη πέτρα
δεν σ’ αρνήθηκα
δεν σ’ έθαψα στο χώμα
-που να’ βρω γη να σε δεχτεί;
Μήτε στα κύματα σε πέταξα
-ποια βάθη ωκεανού
να σε χωρέσουν;
Γλυκό το βάρος, είπα.
Θα σε κρατήσω εδώ
κατάστηθα
και της ψυχής τη δύναμη
θα δοκιμάσω
των σπλάχνων μου την αντοχή
την ευλυγισία των αρμών
της επιθυμιάς την έκταση
το βάθος των συλλογισμών μου
θα μετρήσω
κι απ’ της Αρχαίας Φωτιάς,
που ακοίμητη σαλεύει ακόμα
εκεί στων απαρχών μας το λυκόφως,
τα πυρωμένα μυστικά
θ’ αναδυθώ.
Πέτρα σκληρή
ίσως μια μέρα
σαν δυναμώσω αρκετά
κι ακέραια γίνω πάλι
να σμιλέψω το στέρεο σώμα σου
να θρυμματίσω
το συμπαγές περίβλημα
που κράτησ’ επτασφράγιστο
το αρχικό σου κάλλος
στ’ αστραποβόλο κέντρο σου
να βαπτιστώ.
Ίσως, μια μέρα,
σαν μαλακώσεις αρκετά
απ’ το γλυκό νερό
των μυστηρίων μου
αποφασίσεις να εγκαταλείψεις
τις αιχμές σου
που έτσι βαθιά
τα στήθη μου
χαράζουν,
και τον τραχύ φλοιό
της μοναξιάς σου
απεκδυθείς.
5-2007
|
