Του θανάτου στοχασμοί

1)

Χέρι απλώνει τρυφερό
ο άνεμος της δύσης
ριγεί η ράχη του
κόκκινες κορδέλες
ηλιοδάχτυλα
χαϊδεύουν τα μαλλιά του.
Κείνος,
αργοπερνά το χέρι
απάνω τους
διώχνει τις κρυφές χαρές
θλίψη βαθιά
τρέμει στ’ αχείλι του
της νύχτας το αγκάλιασμα
προσμένει
νυχτοπούλι έρημο.

-Πιο τέλος σκοτεινό στοχάζεται;

6-'07

2)

Για λίγο μόνο
το παραπέτασμα ανάμεσα στους κόσμους
ανασήκωσες
κρυφοματιές εκστατικές στο επέκεινα.

Θάλασσα ζωής από τη μια
μνήμη του πόνου, της χαράς
πρώτη της γέννησης κραυγή
νερό μαζί και χώμα
φωτιά του έρωτα ύστερα
των άστρων πυρ ανάλωμα
λάσπη ξανά
γενέθλια μοίρα .

Και θάλασσα Γαλήνης
λήθη λυτρωτική η διασπορά στο άπειρο
ιάματα για λησμονιά λωτοί των άστρων
λεύτερη αύρα διάφανη αβαρής
απανταχού στα πάντα άχρονη
μία πνοή και πνεύμα Έν
όλα με μιάς εν μέσω τίποτα
ουσία μόνη να’ ν’ το Φως
κι ο Ύπνος του τέλους τέλειος.

-Ανθρωποδέλφινο,
σε ποιά νερά θα κολυμπήσεις;

3)

Είναι ο θάνατος που δίνει στη ζωή αξία

Είναι η ζωή που τρομερό κάνει τον θάνατο

Υπάρχει ένα σημείο τυφλό εκεί ανάμεσα

Σαν σταθείς στο κεφαλόσκαλο

-χάσμα διάπλατο ύστατη Θύρα

στο μεταξύ των κόσμων διάστημα-

μοιάζει να μην σ' αγγίζει κανένα απ' τα δύο

Η ζωή ιδωμένη απ' την άλλη πλευρά
το ίδιο τρομερή έχει όψη
καθώς γλυκαίνει ο θάνατος.

-Τι σε σκοτίζει πιότερο;