Γράμματα χωρίς παραλήπτη
1.
Θέση: Τα πάντα έχουν ειπωθεί!
Αντί –θεση: Αυτό είναι απλά αδύνατον!
«Ακόμα κι αν όλοι μας μιλάμε για τα ίδια πράγματα
εδώ και χιλιάδες χρόνια, ξεκινώντας απ' τις ίδιες
αφετηρίες, κουβαλώντας τα ίδια αρχέτυπα, ορμώμενοι
απ' τις ίδιες ανάγκες, οι τρόποι μας είναι τόσο
διαφορετικοί, τόσο ποικίλοι που θα μπορούσαμε
δυνητικά να μιλήσουμε γι' αυτά τα ίδια πράγματα
σαν να είναι η πρώτη φορά που κάποιος καταπιάνεται
μαζί τους.
Σε μια εποχή κρίσης όπως αυτή που διανύουμε όπου
η Τέχνη, η φιλοσοφία και η ίδια η Αξία σαν έννοια,
μοιάζουννα συνθλίβονται κάτω απ' το βάρος της
ποσότητας και του υλισμού, είναι τα μέσα και οι
τρόποι που κάνουν τη διαφορά και έρχονται να
ανακινήσουν και να ανανεώσουν τα πράγματα.
Η πρωτοτυπία δεν είναι παρά το άμεσο αποτέλεσμα
της γνησιότητας, της αυθεντικότητας της προσωπικής
αλήθειας και ελευθερίας.
Kαι είναι η αλήθεια που οδηγεί στην ελευθερία
Δεν θα πρέπει να είναι, λοιπόν, η πρωτοτυπία
το ζητούμενο, ο στόχος, αλλά η ίδια η αλήθεια.
Γι’ αυτό ποτέ μην ξαναπείς πως τα πάντα έχουν
ειπωθεί, πως δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο για να
πούμε, αφού όλα ήταν και είναι εκεί απ’ την αρχή
περιμένοντας να τ’ ανακαλύψουμε για πρώτη φορά
ή και ξανά με άπειρους νέους τρόπους.
Δεν είναι οι πηγές που στέρεψαν,
αυτές παραμένουν εκεί ανεξάντλητες.
Είναι που τις σκεπάσαμε με τόσα μπάζα, σκουπίδια
και ψέματα που τις χάσαμε απ’ το οπτικό μας πεδίο,
ξεχάσαμε και την ύπαρξη τους ακόμα.
Είναι που μας έχει γίνει τόσο δύσκολο πια το να
κατέβουμε απ’ τα ύψη της αλαζονείας μας και να
σκύψουμε να πιούμε απ’ το νερό τους.
Το ίδιο το Άπειρο όμως είναι εδώ, μπροστά μας
και μέσα μας, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί σ’ αυτό.
Κι αν τελικά είναι μέρες ή και χρόνια που δεν έχουμε
τίποτα καινούργιο ή κάτι ενδιαφέρον για να πούμε
μήπως είναι που η ανάγκη μας για το καινούργιο
ακόμα δεν έχει ξυπνήσει,δεν έχει ωριμάσει;
Και τί απέγινε η περιέργειά μας,αυτό το θαυμάσιο
κίνητρο που μας ωθούσε ως τώρα μπροστά;
Και η φαντασία μας;
Αυτή που μας άνοιγε καινούργιους δρόμους;
Μήπως είναι που έχουμε χάσει αυτή τη σχέση με τις
πηγές, παραδομένοι στο βαθύ προσωπικό μας τέλμα;
Τότε, δεν μπορώ παρά να ευχηθώ μια γερή
προσωπική κρίση για τον κάθεναν μας.
Μην τρομάζεις και μην θίγεσαι, όμως,
αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό (και ούτως ή άλλως
η έννοια του κακού είναι στις μέρες μας κι αυτή –
ευτυχώς - υπό αμφισβήτηση και πολύ σχετική)
γιατί μεσ’ απ’ αυτή θα μάθουμε, αν μη τι άλλο,
πως είναι τουλάχιστον εσφαλμένο
το να γενικεύουμε τα προσωπικά μας αδιέξοδα,
έστω κι αν αυτά επηρεάζουν το σύνολο..
Πολιτισμός σε κρίση σημαίνει κοινωνία σε κρίση
κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει άτομο σε κρίση.
Άρα, είμαστε εντός του πνεύματος της εποχής.
Υπάρχει μια φυσική νομοτέλεια,άλλωστε, που
διαπερνά και ρυθμίζει τα πάντα σ’ αυτό το σύμπαν
- κι απ’ αυτή τη νομοτέλεια πως θα μπορούσε να
ξεφύγει το ανθρώπινο είδος;- που καθορίζει την
αναγκαιότητα των φυσικών φαινόμενων ανεξαρτήτου
κλίμακας με τελικό προορισμό την εξέλιξη.
Δες το αλλιώς, σαν μια σπειροειδή εξελικτική
ανακύκλωση των πάντων, όπου η κρίση σε κάθε της
μορφή δεν είναι παρά φυσική αναγκαιότητα .
Σηματοδοτεί μια περίοδο βίαιων δράσεων και αντι-
δράσεων, κατά την οποία η ενέργεια στις διάφορες
εκφάνσεις της ανακατανέμεται και ανακυκλώνετα,
διέρχεται από σημεία καμπής και κορύφωσης,
ανόδους και καθόδους με μοναδικό σκοπό την
συνέχιση της εξελικτικής διαδικασίας.
Οτιδήποτε παρεμποδίζει αυτήν την πορεία,
είναι ρυθμισμένο έτσι ώστε να αποβάλλεται
αυτοκαταστρεφόμενο.
Κάθε κρίση,όμως, κυοφορεί τόσο την καταστροφή
όσο και την άνθιση.
Τα πράγματα είναι απλά:
Ή θα εναρμονιστούμε με τη ροή του κόσμου μέσα
στον οποίο ζούμε κι απ’ τον οποίο εξαρτόμαστε,
ή αυτός, δικαίως, θα μας αποβάλλει απ’ το σώμα
του σαν σκουπίδι απ'το μάτι του!
(16/6/'06)
|
