Wednesday, December 12, 2007

Μυστικός κήπος - Αν υπάρχουν άγγελοι...

Part 1

(Αν η αξία και η ομορφιά κάποιων πραγμάτων
κρίνεται απ’ την έκταση που καταλαμβάνουν
στον προσωπικό μας χωρόχρονο,
καθ’ ύψος, κατά μήκος και κατά πλάτος
του εαυτού και του βίου μας,
απ’ το βάθος, τη διάρκεια, την ένταση,
το βαθμό δυσκολίας, το αποτέλεσμά τους,
τότε γι' αυτά τα πράγματα, ακόμα και το ακριβότερο τίμημα
μπορεί ν' αποδειχθεί, τελικά, ελάχιστο.)



Μυστικός κήπος






Και να που λέω:


"Δεν πειράζει

που ταΐσες με αίμα αυτόν τον κήπο

με τα σπάνια αταξινόμητα άνθη της σάρκας

που ευωδίαζαν από προσμονές μακραίωνες

και τ’ αειθαλή παχύσκια δέντρα

-τα φερμένα απ’ τις αχαρτογράφητες χώρες της μνήμης-

με τα υποσχόμενα μήλα χρυσά βλαστάρια

κορμοί νευρώδεις γυναίκειοι μηροί τιτάνιοι

έτσι βαθιά που αναδύονταν απ’ το ζωοφόρο χώμα

και σώματα τις φυλλωσιές φωτορούσες τρέμουσες

να θροΐζουν έκσταση στις πνοές ταξιδευτών ανέμων.


Δεν πειράζει

που πότισες τις ρίζες αιώνια κοιμώμενων πόθων

μ’ όνειρα υγρά - ποτάμια σε βαθιές αειφόρες κοίτες

με χειμαρρώδη ορμή που ανάβλυσαν από της γης τα στόματα

πηγάδια σαν έσκαψες επτά,γυμνά τα χέρια ,τα νύχια πέτρινα

κι από τις λίμνες των ματιών νερά υφάλμυρα -

κι εκείνοι θέριεψαν

λαίμαργοι κισσοί

ελικωτά συστρέφονται

στο σώμα του καιρού φιδογυρνόντας.


Ούτε που αδημονώντας γεύτηκες

του όρθρου πρώιμους καρπούς πρωτόγνωρους.

-εδώδιμες χαρές παρθένας γης-

σπέρματα ρίζες και βλαστούς γλυκόπικρους

των αοράτων σου αποκάλυψη

της θάλασσας των λογισμών και

της αφής ξεχείλισμα .


Δεν πειράζει

αν το χώμα γίνηκε κορμί σου

βλαστοί

κορμοί

φυλλώματα τα μέλη

στων εποχών τους κύκλους

που απλώνονται.


Δικός σου τόπος

«αφετηρία και τέλος σου»

γενέθλια γη και τάφος.












Part 2



(Ξορκίζοντας την κακοδαιμονία
και το μάτι του φθόνου.)


Αν υπάρχουν άγγελοι...











...τότε ο δικός μου λέγεται Νίκη

κι ας είναι ακέφαλη, ακρωτηριασμένη.

Στέκει ακόμα στιβαρή μεσ' στη θηλυκότητά της

και τα φτερά της απλώνονται στους αιώνες

άθικτα, αγέρωχα, σίγουρα.

Ως όφειλα, της πρόσθεσα χέρια και κεφάλι,

την αποκατέστησα

και την άφησα να πετάξει πάλι,

ακέραια πια,

γεφυρώνοντας ανατολή και δύση,

εκεί,

εν μέσω φεγγαριού και ήλιου

ενώνοντας κάθετα ουρανό και θάλασσα

πάνω και πέρα απ' το Σάος

-τη γη που την γέννησε...























....πέρα ακόμα κι απ' το χρόνο.
















12/12/'07