1.

Άπλωσε το βλέμμα
ως πέρα
που έδυε το κόκκινο βαθύ
και στέναζαν λευκά τα νεφελώματα
κάτ’ απ’ το βάρος των σκιών
και τ’ άστρα
χύνονταν ως χείμαρροι φωτός
πλήρεις χρωμάτων.

Eκεί,
μες στην κατάμαυρη κόρη
συσσωρεμένες όλες οι οδύνες
κι οι σπαραγμοί της ύπαρξης,
γενέθλιοι,
επιθανάτιοι ,
αναπόφευκτοι.

Κι όμως,
ένας ήλιος μικρός
στο κέντρο της
φεγγοβολούσε Έρωτα
σαν υπόσχεση μόνη
πως θα σφαλίσει σταυρωτά
το πέτρινο στόμα του θανάτου!

Ήταν το κίτρινο
που πρώτο εκτινάχτηκε
με μιαν έκρηξη χαράς και δέους
διαριγνύοντας το μαύρο ως τα έγκατα
κι ανάβλυσε απ’ την ίριδα
ως πίδακας ζωής
άσπιλος,
ακηλίδωτος,
ο οργασμός του κόσμου!

(Στο υπερπλήρωμα εκεί,
μέσ’ στη διαύγεια που έζωνε
την κατάμαυρη κόρη
συσπάστηκε ο θάνατος
και συρρικνώθηκε
πίσω από σκοτεινές κορφές,
του νου τα όρη πισωπάτησαν
και ρίφθηκαν μαζί του
στο έρεβος.
Κανείς δεν τον ξανάδε
στο στερέωμα
και τ' όνομα ξεχάστηκε)

9έμβρης '07

Photo: Δειλινά της Αθήνας- by Alpha-Αύγουστος '07