"...λίγο πριν το ξύπνημα τα όνειρα γίνονται πιο έντονα..."

>

(Είχα την τύχη για λίγα χρόνια να ζήσω
σ΄αυτό το ονειρικό περιβάλλον:
εδώ, σ' αυτόν τον τόπο έμαθα να ζωγραφίζω,
να ονειρεύομαι.

Έγινα ένα με τη Γη και τα πλάσματά της,
με τους ρυθμούς της φύσης.
Η Γη έγινε η μεγάλη μου δασκάλα:
μου έμαθε για τη ζωή και το θάνατο
και για τους κύκλους του χρόνου,
για τη δημιουργία και την ματαιότητα,
για την αποσύνθεση και την αναγέννηση,
για την ελευθερία και την ευθύνη απέναντι στη ζωή.
Περνούσα ώρες ατέλειωτες μόνη,
μα μοναξιά δεν ένιωσα ποτέ!
..............................................................
Λίγο πριν τελειώσει αυτό το όνειρο,
θες από ένα επίμονο ένστικτο
που με προειδοποιούσε για το τέλος του Παραδείσου,
θες απ' την ανάγκη να διαφυλάξω κάτι
απ΄αυτή την ομορφιά για πάντα,
έστησα το καβαλέτο μου και ζωγράφισα
μια σειρά εικόνων -πορτραίτων της φύσης.
Σήμερα,
αυτός ο τόπος δεν υπάρχει πια:
μπουλντόζες και τσιμεντένιες ματαιότητες
στη θέση της (η παρακμή της εξέλιξης,
ή εξέλιξη της παρακμής;)
Υπάρχουν, όμως οι εικόνες-αναμνήσεις
να με συνοδεύουν δια βίου:
Αυτές που ζωγράφισα
μα κι αυτές που δεν πρόλαβα ν' αποτυπώσω,
φυλαγμένες για πάντα μέσα μου-
μια μικρή όαση εντός μου!

Ναι,
υπήρξα τυχερή και
είμαι ευγνώμων γι' αυτό.)