Προς τον ταξιδιώτη του απείρου
(Αναδημοσιεύεται αυτούσιο, γιατί πολύ τ' αγαπώ )
Μην κυνηγάς,
στωικά περίμενε
αφουγκράσου
τις σιωπές, τις απουσίες
μην αδημονείς
τους πόθους σίγησε
και τις λαχτάρες
τον χρόνο ζύγισε
τα ρεύματα
τ' ανοδικά
τα κατερχόμενα
νιώσε τους ρυθμούς
τους κύκλους
μετρονόμος γίνε
των καιρών, του απείρου
δύσε κι ανέτειλε
κι εσύ σαν τον ήλιο
σαν το φεγγάρι
γέμισε, άδειασε
το κύμα κοίτα
ξεσπά και μαζεύεται
δύναμη παίρνει φουσκώνει
απλώνει αφρούς
ξεβράζει δώρα
δες την τουλίπα
κόκκινο κύπελλο
δροσοστάλες γεμάτο
τρεις μέρες χαράς
όλο κι όλο της φτάνουν
κοίτα το σύννεφο
τώρα είναι άλογο
μετά δελφίνι
όπως ο άνεμος ορίσει
ύστερα γίνεται βροχή
χείμαρρος γίνεται
θάλασσα
χυμός των δέντρων
δάκρυ αλμυρό
Μην κυνηγάς
αυτό που δεν πιάνεται
την ηλιαχτίδα
που άστραψε στα μάτια του
του φεγγαριού το μάλαμα
στα όμορφα μαλλιά του
τ’ άγριο ρόδο των χειλιών
Μέσα σου κοίτα
τ’ αχνάρια βρες
τ’ αποτυπώματα
ρωγμές του πόνου
δες τες και μέτρα
άγγιξε, μάθε
και σκύψε, πιες
απ’ τις δικές σου τις πηγές
όλα εκεί που κείτονται
σ' αιώνια γαλήνη
λίμνη ακύμαντη
όνομα άλλαξε και πες:
με λένε αγάπη,
με λέν ειρήνη,
χαρά του κόσμου.
διαδεχτούν την σιωπηλή και μοναχική μας ενδοσκόπηση,
την εσωστρέφειά μας, το προσωπικό μας καταστάλαγμα.
Μόνον τότε αυτά θα καρποφορήσουν παύοντας ν' αποτελούν
αποκλειστικά ατομική υπόθεση .
Αυτός δεν είναι μήπως, ο σκοπός της Τέχνης ; )
"Peace through inner peace"
|
