Tuesday, February 27, 2007

-...Σκέψεις περί ζωγραφικής...-
























" Σαμοθράκη:Νίκη & Σάος(το Φεγγάρι)"
(1,10 - 1,10 cm - λάδια και fluorescent - 2002)


Ζωγραφίζοντας,
φέρνω κοντά τα αισθήματα, τα όνειρα,
τους ανθρώπους...
Τα εμφανίζω απ' το εσώτερο αμνιακό σκότος,
στο φως του ήλιου της ατομικής μου συνείδησης.
Τα καλωσορίζω και σμίγω μαζί τους.
Τα εξιδανικεύω, τα εξωραΐζω,
φτιάχνω τη δική μου μυθοπλασία,
τα δικά μου προσωπικά έπη,
και μετά τα προσφέρω τροφή
στην Ψυχή του Κόσμου,
τους γνωρίζω τον Κόσμο
τα μοιράζομαι.
Ζωγραφίζοντας,
απομακρύνομαι απ' αυτά,
τ' αποχαιρετώ,
σαν παιδιά που τ' ανέστησα τρέφοντάς τα,
αγαπώντας τα,
βοηθώντας τα να εξελιχθούν,
δωρίζοντάς τους τη δική τους αυτόνομη ύπαρξη,
απελευθερώνοντάς τα στο χώρο και στο χρόνο
σαν ανεξάρτητες οντότητες.
Κάθε καινούργια "γέννα"
κι ένας νέος κύκλος.
Κάθε κύκλος εγκαινιάζεται και μ' ένα "ποίημα"
και κλείνει μ' ένα άλλο.
Κάθε "ποίημα" σηματοδοτεί την αρχή,
την διαδικασία της ζύμωσης, την εξέλιξη
ή το τέλος μιας εποχής.
Εγκαινιάζει και ολοκληρώνει.
Όλα μαζί, μια ενότητα χρόνου.
Μονάδες μέτρησης της ζωής μου.
Ζωγραφίζω,εν τέλει,
γιατί αυτό είναι που κάνω καλύτερα.
και είναι αυτό που με κάνει να νιώθω καλύτερα,
δικαιώνοντας,έτσι την ύπαρξή μου.
.....................................................................

Saturday, February 24, 2007

PLANET EARTH




















Εδώ και χρόνια έχω καταλήξει σε δύο συμπεράσματα:

α)
Αν υπάρχει πράγματι κάποιος Σκοπός πίσω απ' την
ύπαρξη του ανθρώπινου είδους(όπως διακυρρήσουν όλες
οι θρησκείες), αυτός είναι η προστασία και ο σεβασμός
σ' αυτό το υπέροχο ον που λέγεται Γη
και η αρμονική συνύπαρξη μαζί του.
Ίσως αυτός να είναι ο μόνος δρόμος για τον άνθρωπο
και μόνο μέσ' απ' αυτόν θα μπορούσε να εξελιχθεί.
Τελικά, είναι η μόνη επιλογή που έχουμε.
Οτιδήποτε άλλο οδηγεί στην παρακμή και την καταστροφή της ζωής, όχι μόνο της δικής μας-αυτό θα ήταν το λιγότερο- αλλά και οποιουδήποτε πλάσματος.

β) Το ανθρώπινο είδος χρήζει ψυχανάλυσης
επειγόντως....
Φερόμαστε σαν χούλιγκανς στο ίδιο μας το σπίτι!
Ένα σπίτι που μας δόθηκε, μας χαρίστηκε - δεν το
δημιουργήσαμε εμείς.
Το βρήκαμε έτοιμο,πλήρως εξοπλισμένο με όλα
τα απαραίτητα-και με το παραπάνω!- για την άνετη
διαβίωσή μας.
Ετοιμοπαράδοτο και με το κλειδί στο χέρι, δηλαδή!
Μια φωλιά - η μοναδική πιθανόν - μες στο αφιλόξενο
διάστημα.
Επιπλέον, εμείς οι ίδιοι είμαστε προικισμένοι με το
θαυμάσιο εργαλείο της λογικής και με
απεριόριστες δυνατότητες.Υπάρχουν, λοιπόν, όλες
οι προϋποθέσεις να ζήσουμε ευτυχισμένοι μεταξύ μας
και με τον Πλανήτη μας.
Τι μας φταίει τότε (ρε γαμώ το?);

Την απάντηση δίνει ο Αϊνστάιν:
-Η άπειρη βλακεία μας!




Tuesday, February 20, 2007

"...λίγο πριν το ξύπνημα τα όνειρα γίνονται πιο έντονα..."












>






(Είχα την τύχη για λίγα χρόνια να ζήσω
σ΄αυτό το ονειρικό περιβάλλον:
εδώ, σ' αυτόν τον τόπο έμαθα να ζωγραφίζω,
να ονειρεύομαι.
Έγινα ένα με τη Γη και τα πλάσματά της,
με τους ρυθμούς της φύσης.
Η Γη έγινε η μεγάλη μου δασκάλα:
μου έμαθε για τη ζωή και το θάνατο
και για τους κύκλους του χρόνου,
για τη δημιουργία και την ματαιότητα,
για την αποσύνθεση και την αναγέννηση,
για την ελευθερία και την ευθύνη απέναντι στη ζωή.
Περνούσα ώρες ατέλειωτες μόνη,
μα μοναξιά δεν ένιωσα ποτέ!
..............................................................
Λίγο πριν τελειώσει αυτό το όνειρο,
θες από ένα επίμονο ένστικτο
που με προειδοποιούσε για το τέλος του Παραδείσου,
θες απ' την ανάγκη να διαφυλάξω κάτι
απ΄αυτή την ομορφιά για πάντα,
έστησα το καβαλέτο μου και ζωγράφισα
μια σειρά εικόνων -πορτραίτων της φύσης.
Σήμερα,
αυτός ο τόπος δεν υπάρχει πια:
μπουλντόζες και τσιμεντένιες ματαιότητες
στη θέση της (η παρακμή της εξέλιξης,
ή εξέλιξη της παρακμής;)
Υπάρχουν, όμως οι εικόνες-αναμνήσεις
να με συνοδεύουν δια βίου:
Αυτές που ζωγράφισα
μα κι αυτές που δεν πρόλαβα ν' αποτυπώσω,
φυλαγμένες για πάντα μέσα μου-
μια μικρή όαση εντός μου!

Ναι,
υπήρξα τυχερή και
είμαι ευγνώμων γι' αυτό.)