Friday, June 29, 2007




Το δέντρο















"Δέντρο μικρό,
στις εκβολές δυό ποταμών
με ρίζωσε η μοίρα
-δεν το διάλεξα
στη μέση σχίζοντας
όγκους υδάτινους
τον κορμό μου έθρεψα
σε ρεύματα θεριά αντιστεκόμενο
των κόκκινων γλυκών νερών,
σε πλημμυρίδες κι άμπωτες
της γαλανής αλμύρας.

Τη δύναμή μου όλη ξόδεψα
όχι για φυλλωσιές πυκνές
των πουλιών φωλιές
και καταφύγια
καρπούς γλυκούς,κεράσματα
και ίσκιους
μα γόνιμη γη
και πέτρες να κρατώ
απ' των βουνών τα περισσέματα.

Το ριζικό μου άχαρο

φύτρωσ’ εδώ
και δεν αλλάζει.

Άοκνος μόχθος μια ζωή
ώσπου η ρίζα να τσακίσει."




Sunday, June 17, 2007



Πέτρα















Πέτρα σκληρή,
σε φύλαξα στον κόρφο μου
στ’ αριστερά των λογισμών
δώδεκα μήνες
ένα με την καρδιά μου
σ’ έκανα
θέρμη απ’ τη θέρμη μου
σε πότιζα
τις κρύες νύχτες
έλυνα τα μαλλιά
σου ψιθυρίζαν όνειρα
μύθους ξεχασμένους
σου τραγούδαγα
τ’ απομεσήμερα
και προφητείες αρχαίες
φιλιά σε τάιζα ολημερίς
πληγές τα χείλη μου
κι εσύ,
ανένδοτη,
μου ξέσκιζες τη σάρκα
το αίμα μου σε χόρταινε
πορφύρα σ’ έντυσε

Κόκκινη πέτρα

δεν σ’ αρνήθηκα
δεν σ’ έθαψα στο χώμα
-που να’ βρω γη να σε δεχτεί;
Μήτε στα κύματα σε πέταξα
-ποια βάθη ωκεανού
να σε χωρέσουν;

Γλυκό το βάρος, είπα.
Θα σε κρατήσω εδώ
κατάστηθα
και της ψυχής τη δύναμη
θα δοκιμάσω
των σπλάχνων μου την αντοχή
την ευλυγισία των αρμών
της επιθυμιάς την έκταση
το βάθος των συλλογισμών μου
θα μετρήσω

κι απ’ της Αρχαίας Φωτιάς,
που ακοίμητη σαλεύει ακόμα
εκεί στων απαρχών μας το λυκόφως,
τα πυρωμένα μυστικά
θ’ αναδυθώ.

Πέτρα σκληρή
ίσως μια μέρα
σαν δυναμώσω αρκετά
κι ακέραια γίνω πάλι
να σμιλέψω το στέρεο σώμα σου
να θρυμματίσω
το συμπαγές περίβλημα
που κράτησ’ επτασφράγιστο
το αρχικό σου κάλλος
στ’ αστραποβόλο κέντρο σου
να βαπτιστώ.
Ίσως, μια μέρα,
σαν μαλακώσεις αρκετά
απ’ το γλυκό νερό
των μυστηρίων μου
αποφασίσεις να εγκαταλείψεις
τις αιχμές σου
που έτσι βαθιά
τα στήθη μου
χαράζουν,
και τον τραχύ φλοιό
της μοναξιάς σου
απεκδυθείς.




5-2007





Get this widget | Share | Track details



Wednesday, June 13, 2007



Του θανάτου στοχασμοί




































1)


Χέρι απλώνει τρυφερό
ο άνεμος της δύσης
ριγεί η ράχη του
κόκκινες κορδέλες
ηλιοδάχτυλα
χαϊδεύουν τα μαλλιά του.
Κείνος,
αργοπερνά το χέρι
απάνω τους
διώχνει τις κρυφές χαρές
θλίψη βαθιά
τρέμει στ’ αχείλι του
της νύχτας το αγκάλιασμα
προσμένει
νυχτοπούλι έρημο.


-Πιο τέλος σκοτεινό στοχάζεται;













6-'07



2)

Για λίγο μόνο
το παραπέτασμα ανάμεσα στους κόσμους
ανασήκωσες
κρυφοματιές εκστατικές στο επέκεινα.

Θάλασσα ζωής από τη μια
μνήμη του πόνου, της χαράς
πρώτη της γέννησης κραυγή
νερό μαζί και χώμα
φωτιά του έρωτα ύστερα
των άστρων πυρ ανάλωμα
λάσπη ξανά
γενέθλια μοίρα .

Και θάλασσα Γαλήνης
λήθη λυτρωτική η διασπορά στο άπειρο
ιάματα για λησμονιά λωτοί των άστρων
λεύτερη αύρα διάφανη αβαρής
απανταχού στα πάντα άχρονη
μία πνοή και πνεύμα Έν
όλα με μιάς εν μέσω τίποτα
ουσία μόνη να’ ν’ το Φως
κι ο Ύπνος του τέλους τέλειος.


-Ανθρωποδέλφινο,
σε ποιά νερά θα κολυμπήσεις;



3)

Είναι ο θάνατος που δίνει στη ζωή αξία

Είναι η ζωή που τρομερό κάνει τον θάνατο

Υπάρχει ένα σημείο τυφλό εκεί ανάμεσα

Σαν σταθείς στο κεφαλόσκαλο

-χάσμα διάπλατο ύστατη Θύρα
στο μεταξύ των κόσμων διάστημα-

μοιάζει να μην σ' αγγίζει κανένα απ' τα δύο

Η ζωή ιδωμένη απ' την άλλη πλευρά
το ίδιο τρομερή έχει όψη
καθώς γλυκαίνει ο θάνατος.


-Τι σε σκοτίζει πιότερο;








Friday, June 01, 2007


Γράμματα χωρίς παραλήπτη


2


Ποίηση ή εκποίηση;



‘Ένα πράγμα πληγώνει απ’ όλα περισσότερο:
η ευτέλεια - κοινώς ξεφτίλα- ξέφτισμα,δηλαδή.
Η έκπτωση ό,τι πολύτιμου. Η υποτίμηση κάθε αξίας.
Το δώρο θάβεται στο συρτάρι με τ’ αζήτητα χωρίς
ποτέ να ανοιχτεί.
Λέξεις διπλωμένες στα τέσσερα στην πίσω αριστερή
κωλότσεπη για να ξεβάψουν κι αυτές μαζί με το φθαρμένο
τζήν στην επόμενη πλύση.
Τα όνειρα ξεθωριάζουν στο χρόνο ανέγγιχτα, απλησίαστα
«Δεν ήτανε για μας ,έτσι κι αλλιώς. Είμαστε ρεαλιστές εμείς,
όχι ονειροπαρμένοι»


Είναι που είδα την αγάπη επιτηδευμένη μάσκα
στο παγωμένο πρόσωπο της αδιαφορίας ,
της ευγενικής τυπικότητας στα ψεύτικα φιλιά
στο μάγουλο, στα υποκοριστικά των ονομάτων
στις θερμές χειραψίες και τα χειροφιλήματα,
στα κομπλιμέντα και τα χειροκροτήματα.
Χάρτινο μαντήλι να σκουπίζει τα ψέματα
σταγόνα-σταγόνα απ’ τις άκρες του στόματος.

Είναι που είδα τα δήθεν ταξίδια μας (για πού αλλού,
αλήθεια, αν όχι για την αναζήτηση του εαυτού μας
μέσ’ απ’ τον άλλον;) να εξωκοίλουν στα αβαθή
της ύπαρξης και στις ξέρες του φόβου του βάθους,
του λίγο παραπέρα από δω, λίγο πιο βαθιά
απ’ τον αφρό της επιφάνειας.

Είδα την δήθεν διευρυμένη μας συνείδηση να
συρρικνώνεται πίσω απ’ το συρματόπλεγμα που
της ορίσαμε απ’ τα πριν, προβλέψιμες διαδρομές,
προεπιλεγμένοι τουριστικοί προορισμοί.

Ο φόβος του αγνώστου κι ένας ακόμη:
αυτός του μονόδρομου, χωρίς δυνατότητα επιστροφής
στην βολική ασφάλεια του ήδη γνωστού και οικείου.

Δεν μπορώ άλλο τις μικρές στενόχωρες καρδιές μας
που ακριβώς λόγω έλλειψης χώρου σηκώνουν τη
σημαία της νόησης και του ορθολογισμού - λες και
μπορεί να επιβιώσει και να εξελιχθεί η νόηση δίχως
καρδιά - και τα προσωπεία που τόσο επιδέξια ντύνουν
το εσωτερικό κενό.

Την επιτήδευση, την ηθελημένη μοναξιά της ύπαρξης,
την αποφυγή του συναισθήματος,
της αλληλοπροσέγγισης, την αδυναμία αποδοχής της
ταυτότητας του άλλου, του σεβασμού στη
διαφορετικότητά του.
Αυτοτιμωρία , αυτοστέρηση, αυτοκαταδίκη, με το
πρόσχημα της αυτοπροστασίας απ’ το οποιοδήποτε
κόστος, σαν να να μην αποτελούν αυτές οι
ίδιες δυσβάσταχτο τίμημα.

Ποιος πόνος μας οδήγησε στην εξορία της ψυχής;
Ποιες πληγές μας πυορροούν ακόμα;
Και πως θα υπερπηδήσουμε τα όρια του μικρού
κύκλου που χαράξαμε γύρω μας,
του περιφραγμένου εγώ μας;

Πολύ θα ήθελα να πω:
κάνω ποίηση (σ’ όλες τις μορφές της) αντί και κόντρα
στην εκποίηση.

Μα η δημιουργία προϋποθέτει ειλικρίνεια, αγνή
και καθαρή αλήθεια.
Κι αυτή με τη σειρά της απαιτεί δύναμη.
Γυμνός να στέκεις απέναντι σ’ όλους και σ’ όλα,
απροσποίητος, ακλόνητος, σίγουρος γι’ αυτό που
υπερασπίζεσαι, μη προσδοκώντας τίποτα.

Το ποιείν πρέπει να είναι κοινωνία, μέθεξη που
οδηγεί στην εγγύτητα μεταξύ των αντιθέτων.


Πόσοι το μπορούν αυτό άραγε;


















http://fakellaki.blogspot.com/