Saturday, December 22, 2007


Καλές γιορτές!



Wednesday, December 12, 2007

Μυστικός κήπος - Αν υπάρχουν άγγελοι...

Part 1

(Αν η αξία και η ομορφιά κάποιων πραγμάτων
κρίνεται απ’ την έκταση που καταλαμβάνουν
στον προσωπικό μας χωρόχρονο,
καθ’ ύψος, κατά μήκος και κατά πλάτος
του εαυτού και του βίου μας,
απ’ το βάθος, τη διάρκεια, την ένταση,
το βαθμό δυσκολίας, το αποτέλεσμά τους,
τότε γι' αυτά τα πράγματα, ακόμα και το ακριβότερο τίμημα
μπορεί ν' αποδειχθεί, τελικά, ελάχιστο.)



Μυστικός κήπος






Και να που λέω:


"Δεν πειράζει

που ταΐσες με αίμα αυτόν τον κήπο

με τα σπάνια αταξινόμητα άνθη της σάρκας

που ευωδίαζαν από προσμονές μακραίωνες

και τ’ αειθαλή παχύσκια δέντρα

-τα φερμένα απ’ τις αχαρτογράφητες χώρες της μνήμης-

με τα υποσχόμενα μήλα χρυσά βλαστάρια

κορμοί νευρώδεις γυναίκειοι μηροί τιτάνιοι

έτσι βαθιά που αναδύονταν απ’ το ζωοφόρο χώμα

και σώματα τις φυλλωσιές φωτορούσες τρέμουσες

να θροΐζουν έκσταση στις πνοές ταξιδευτών ανέμων.


Δεν πειράζει

που πότισες τις ρίζες αιώνια κοιμώμενων πόθων

μ’ όνειρα υγρά - ποτάμια σε βαθιές αειφόρες κοίτες

με χειμαρρώδη ορμή που ανάβλυσαν από της γης τα στόματα

πηγάδια σαν έσκαψες επτά,γυμνά τα χέρια ,τα νύχια πέτρινα

κι από τις λίμνες των ματιών νερά υφάλμυρα -

κι εκείνοι θέριεψαν

λαίμαργοι κισσοί

ελικωτά συστρέφονται

στο σώμα του καιρού φιδογυρνόντας.


Ούτε που αδημονώντας γεύτηκες

του όρθρου πρώιμους καρπούς πρωτόγνωρους.

-εδώδιμες χαρές παρθένας γης-

σπέρματα ρίζες και βλαστούς γλυκόπικρους

των αοράτων σου αποκάλυψη

της θάλασσας των λογισμών και

της αφής ξεχείλισμα .


Δεν πειράζει

αν το χώμα γίνηκε κορμί σου

βλαστοί

κορμοί

φυλλώματα τα μέλη

στων εποχών τους κύκλους

που απλώνονται.


Δικός σου τόπος

«αφετηρία και τέλος σου»

γενέθλια γη και τάφος.












Part 2



(Ξορκίζοντας την κακοδαιμονία
και το μάτι του φθόνου.)


Αν υπάρχουν άγγελοι...











...τότε ο δικός μου λέγεται Νίκη

κι ας είναι ακέφαλη, ακρωτηριασμένη.

Στέκει ακόμα στιβαρή μεσ' στη θηλυκότητά της

και τα φτερά της απλώνονται στους αιώνες

άθικτα, αγέρωχα, σίγουρα.

Ως όφειλα, της πρόσθεσα χέρια και κεφάλι,

την αποκατέστησα

και την άφησα να πετάξει πάλι,

ακέραια πια,

γεφυρώνοντας ανατολή και δύση,

εκεί,

εν μέσω φεγγαριού και ήλιου

ενώνοντας κάθετα ουρανό και θάλασσα

πάνω και πέρα απ' το Σάος

-τη γη που την γέννησε...























....πέρα ακόμα κι απ' το χρόνο.
















12/12/'07





Wednesday, December 05, 2007

Ήταν που έβρεχε κόκκινο









2.


Ήταν που έβρεχε κόκκινο
απ’ το ένα του μάτι,
τ’ αριστερό
κι απ’ τ’ άλλο
έδυαν οι στιγμές
πίσω απ’ τα σύννεφα.
Με το ’να χέρι έδιωχνε σκιές
και σφούγγιζε τον ίδρωτ’ απ’ τ’ αστέρια
Με τ’ άλλο μάζευ' αστραπές
σε αρμαθιά φωτιάς
μην και ραγίσουν το γυάλινο
περίβλημα του κόσμου
μην σκίσουνε της νύχτας
το εβένινο πουκάμισο
κι αποκαλύψουν
του κόρφου της τα μυστικά.

Σ’ εκείνον τον ρόδινο κόρφο
πως θα’ θελε να ‘γερνε πάντα
ύστερ’ από κάθε μάχη
με το ασύλληπτο
να μέθαγε απ’ τις μυρωδιές
της άγνωστης σάρκας
απ’ του μυστηρίου το άρωμα
κι εκεί,
να βύθιζε κορμί - ψυχή
για να κρυφτεί
μες σε γλυκιά αποκάρωση.

Κι όμως, το ’ξερε
πως έτρεχε λιωμένο σίδερο
απ’ τα μάτια του αντί για δάκρυ,
κι ό,τι κοιτούσε το κατέκαιγε
ό,τι άγγιζαν τα χέρια του
στάχτη.
Το’ ξερε
πως δεν θα χόρταινε φωτιά
μα δεν θα χόρταινε κι αγκάλη.



9έμβρης'07


Monday, December 03, 2007










1.

Άπλωσε το βλέμμα
ως πέρα
που έδυε το κόκκινο βαθύ

και στέναζαν λευκά τα νεφελώματα
κάτ’ απ’ το βάρος των σκιών
και τ’ άστρα
χύνονταν ως χείμαρροι φωτός
πλήρεις χρωμάτων.

Eκεί,
μες στην κατάμαυρη κόρη
συσσωρεμένες όλες οι οδύνες
κι οι σπαραγμοί της ύπαρξης,
γενέθλιοι,
επιθανάτιοι ,
αναπόφευκτοι.
Κι όμως,
ένας ήλιος μικρός
στο κέντρο της
φεγγοβολούσε Έρωτα
σαν υπόσχεση μόνη
πως θα σφαλίσει σταυρωτά
το πέτρινο στόμα του θανάτου!
Ήταν το κίτρινο
που πρώτο εκτινάχτηκε
με μιαν έκρηξη χαράς και δέους
διαριγνύοντας το μαύρο ως τα έγκατα
κι ανάβλυσε απ’ την ίριδα
ως πίδακας ζωής
άσπιλος,
ακηλίδωτος,
ο οργασμός του κόσμου!


(Στο υπερπλήρωμα εκεί,
μέσ’ στη διαύγεια που έζωνε
την κατάμαυρη κόρη
συσπάστηκε ο θάνατος
και συρρικνώθηκε
πίσω από σκοτεινές κορφές,
του νου τα όρη πισωπάτησαν
και ρίφθηκαν μαζί του
στο έρεβος.
Κανείς δεν τον ξανάδε
στο στερέωμα

και τ' όνομα ξεχάστηκε)



9έμβρης '07
Photo: Δειλινά της Αθήνας- by Alpha-Αύγουστος '07