Δια χειρός...

"Είπα να βγάλω την γραμμή μου μια βόλτα" *

Ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση του Έκτωρα
Γιά το http://autographcollectors.blogspot.com/




* Φράση του Πωλ Κλέε

"Ο Δρόμος"

" Ο Φόβος, Κύριε, είναι ένας δρόμος κλειστός για τον έρωτα.

Ένα τραχύ μονοπάτι γεμάτο από φιδοφωλιές και βρόμικα χορτάρια.

Στο τέρμα του φαντάζει απρόσιτο το χλοερό αλωνάκι της αγάπης.

Μα μόνο έτσι πολεμάς γι' αυτό που νιώθεις:

περπατώντας αυτόν τον δρόμο, ματώνοντας τα πόδια στα χαλίκια του,

παραμερίζοντας με τους αγκώνες τα σαρκοβόρα αναρριχητικά που

γλείφουν κιόλας λαίμαργα το δέρμα σου, κοιτώντας πάντοτε μπροστά,

κοιτώντας μέσα σου, εκεί όπου παφλάζει η επιθυμία που σε οδηγεί,

που ο πόθος ξεδιπλώνει το βαθύ του ουρανό,

εκεί που η καρδιά χτυπάει μόνη της και μια φωτιά ανάβει μεσοπέλαγα.

Ερωτεύομαι θα πει Πηγαίνω. Προχωρώ. Διασχίζω και Διασχίζομαι.

Και Ξεμακραίνω.

Για ν' αγγίξω κάποτε τον πάμφωτο προορισμό που αξιώθηκα.

Θα πει Φτάνω.

Ξυπόλυτη, λουσμένη στον ιδρώτα, κατάκοπη, γδαρμένη, δίχως νύχια,

δίχως δόντια, με βλέφαρα καμένα, πρησμένα γόνατα,

με χέρια τρυπημένα και τη φωνή τριμμένη πάνω στις συλλαβές του

σ' αγαπώ -έστω κι έτσι, μόνο έτσι Φτάνω.

Γιατί ο έρωτας, Κύριε, άλλο δεν είναι από μια δυνατότητα. Ένα Μπορώ.

Να γνωρίζω και να αγνοώ μαζί. Να εγκληματώ και να 'μαι η μόνη αθώα.

Να παραλύω μπροστά στην πιθανότητα της αποκάλυψης, κι αυτός ο φόβος,

Κύριε, να με δυναμώνει.

Μόνο οι γενναίοι αγαπούν -να το θυμάστε.

Οι άλλοι απλώς ξεγελούν τα όνειρα.

Εγώ ήμουνα στους πρώτους".

Άκης Δήμου, απ' την παράσταση ",,,Και Ιουλιέττα"

Προς τον ταξιδιώτη του απείρου


(Αναδημοσιεύεται αυτούσιο, γιατί πολύ τ' αγαπώ )

Μην κυνηγάς,
στωικά περίμενε
αφουγκράσου
τις σιωπές, τις απουσίες
μην αδημονείς
τους πόθους σίγησε
και τις λαχτάρες
τον χρόνο ζύγισε
τα ρεύματα
τ' ανοδικά
τα κατερχόμενα
νιώσε τους ρυθμούς
τους κύκλους
μετρονόμος γίνε
των καιρών, του απείρου
δύσε κι ανέτειλε
κι εσύ σαν τον ήλιο
σαν το φεγγάρι
γέμισε, άδειασε
το κύμα κοίτα
ξεσπά και μαζεύεται
δύναμη παίρνει φουσκώνει
απλώνει αφρούς
ξεβράζει δώρα
δες την τουλίπα
κόκκινο κύπελλο
δροσοστάλες γεμάτο
τρεις μέρες χαράς
όλο κι όλο της φτάνουν
κοίτα το σύννεφο
τώρα είναι άλογο
μετά δελφίνι
όπως ο άνεμος ορίσει
ύστερα γίνεται βροχή
χείμαρρος γίνεται
θάλασσα
χυμός των δέντρων
δάκρυ αλμυρό

Μην κυνηγάς
αυτό που δεν πιάνεται
την ηλιαχτίδα
που άστραψε στα μάτια του
του φεγγαριού το μάλαμα
στα όμορφα μαλλιά του
τ’ άγριο ρόδο των χειλιών

Μέσα σου κοίτα
τ’ αχνάρια βρες
τ’ αποτυπώματα
ρωγμές του πόνου
δες τες και μέτρα
άγγιξε, μάθε
και σκύψε, πιες
απ’ τις δικές σου τις πηγές
όλα εκεί που κείτονται
σ' αιώνια γαλήνη
λίμνη ακύμαντη
όνομα άλλαξε και πες:
με λένε αγάπη,
με λέν ειρήνη,
χαρά του κόσμου.

1-5-'07

( Το μοίρασμα και η διάχυση-επιλεκτικά και με μέτρο πάντα- ας
διαδεχτούν την σιωπηλή και μοναχική μας ενδοσκόπηση,
την εσωστρέφειά μας, το προσωπικό μας καταστάλαγμα.
Μόνον τότε αυτά θα καρποφορήσουν παύοντας ν' αποτελούν
αποκλειστικά ατομική υπόθεση .
Αυτός δεν είναι μήπως, ο σκοπός της Τέχνης ; )



"Peace through inner peace"

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA