Eσύ

Α! εσύ, εσύ,

Με τα επτά φεγγάρια για προσκέφαλο,

το στέρνο οπού αγκομαχά

η θάλασσα των ταραγμένων ίσκιων

κι όλοι οι άνεμοι να φυσούν ξενιτεμό

σε πλάγιο βλέμμα σκοτεινό,

μικρέ θεέ της άρνησης,

που σ’ έθρεφε κόρφος προσμονής

ως να θεριέψεις

με θυμιάματ’ ακριβά.

Θα περιμένει o λευκός βωμός,

αιώνια ραγισμένη πέτρα,

μες στο μικρό ναό

των πολύχρωμων οραμάτων

και των ανθισμένων επιθυμιών

τον ερχομό της ασημένιας βροχής

σαν από θεού ελεήμονος γόνιμο δάκρυ

να ποτίσει το χώμα ως τα έγκατα

τα δέντρα να καρπίσουν

και τα σώματα.

9έμβρης/'07