Tuesday, January 08, 2008



"Για την αγάπη
να είσαι ευγνώμων
κι ας μην την βλέπεις,
ας μην την ακούς

Σε βλέπει εκείνη και σε νιώθει,
σε σκεπάζει το πέπλο των ευχών της,
ζεσταίνει τα κρύα χέρια σου
μες στα δικά της,
τους πόνους σου γητεύει
με τα χείλη της,
σ' ακολουθεί,
με τον ίσκιο σου ένα,
στην αριστερή σου τσέπη
τρυπώνει
και παίρνει τους δρόμους
μαζί σου.

Μην ρωτήσεις πότε,
ούτε πώς.
Δεν υπάρχει χρόνος για 'κείνη
δεν υπάρχει τόπος.

Κι αν πάλι
δεν μπορείς χαρά να πάρεις
απ' την χαρά της
απλά ξέχασέ την.
Η αγάπη έχει τη δική της μνήμη."

Κι όμως, μου πήρε σχεδόν ολόκληρη ζωή
να καταλάβω πως η πραγματική φύση της αγάπης
δεν έχει καμία σχέση με το συναίσθημα.
Είναι κατάσταση ύπαρξης, αποδοχή των πάντων,
πέρα και πάνω απ' τον πόνο και τον φόβο.
Δεν έχει παραλήπτη γιατί συμπεριλαμβάνει τα πάντα.
Γι' αυτό το λόγο δεν εκβιάζεται, ούτ' επιβάλλεται.
Δεν περιορίζεται σε πρόσωπα ή πράγματα,
δεν γνωρίζει από μονοπώλεια και αποκλειστικότητες,
ούτε κάνει διακρίσεις ποιοτικές ή ποσοτικές.
Η Αγάπη είναι δύναμη,
συμπαντικός νόμος.

Με λίγα λόγια καμία σχέση δεν έχει με ό,τι εμείς
συνηθίζουμε να νιώθουμε και να ονοματίζουμε
ως αγάπη.