Ο χορός των 7 θαυμάτων




Τρόπο δεν έχω άλλο
απ' το να ξορκίζω με χρώμα τις σκιές
από το μαύρο διάστημα ν' ανασύρω
τα εφτά μου θαύματα
και με χορό κυκλωτικό
ως το λευκό να τ' ανυψώνω

Με κόκκινο της φωτιάς
αποκαλύπτω τα σκοτάδια μου
ν' αναλωθούν τα πάθη
-πυρωμένα κάρβουνα,
και η οργή-λαβωμένος δράκος,
να τυφλωθεί ο θάνατος.

Τινάζω τα δάκτυλα υγρά
να στάξουν κίτρινο του ήλιου αίμα,
και πλημμυρίζει το κενό άστροευχές
σκότος διάστικτο
απαστράπτοντα όνειρα.

Κλέβω το ούλτρα μπλε απ' τη θάλασσα
τ' απόβραδα,
γαλήνη να σταλάξω στους λογισμούς,
στους πόθους
(και λίγο τυρκουάζ- που ξέρω πως σ' αρέσει-
καταμεσήμερα της κλέβω,
για να υφάνω τις γητειές,
μαύρα μου μάτια, απαίδευτα.)

Κι ύστερα ανασταίνω την ελπίδα,
με λίγο πράσινο από ένα φύλλο,
πάντα λίγο, μα είν' αρκετό
Στο ιώδες της αυγής βαφτίζω τις αγάπες ,
πορτοκαλί του δειλινού
για να φωτίσω τις χαρές.

Και στέκω καταμεσίς του κύκλου
και χορεύω
ως άλλη ιέρεια
ένα προς ένα τα θαύματα μετρώ
από το μαύρο ως το άσπρο ταξιδεύω



(Δεν ξέρω από λέξεις, με μπερδεύουν
Εκείνες κι εγώ παίζουμε κρυφτό.
Τα χρώματα όμως,για μένα, είναι καθαρές αλήθειες
Αναμφισβήτητες όψεις της αλήθειας,
εμφυτευμένες στα κύτταρά μας από καταβολής
Λειτουργούν ανεξάρτητα από τη λογική, από την συνείδηση.
Δεν χρειάζονται ερμηνεία, ανάλυση.
Καθαρές,πρωτογενείς δονήσεις του φωτός.
Φως και τίποτε άλλο.
Κι αγαπώ τις αντιθέσεις- κι όχι μόνο στην τέχνη-
όπως και την διαδρομή ή το πηγαινέλα ανάμεσα στα
δύο απόλυτα, το μαύρο και το άσπρο
και την αναζήτηση της ισορροπίας μεταξύ τους)


8ώβρης/'07