Η τελευταία σελίδα
απ’ το Ημερολόγιο της Γης
(θα υπάρξουν σίγουρα κι άλλες,
αλλά εμείς δεν θα είμαστε εδώ για να τις διαβάσουμε)
Αν ήμουν αυτό το υπέροχο πλάσμα που λέγεται Γη,
θα έγραφα στο πλανητικό μου ημερολόγιο :
«Υπομονή…. άνθρωπος είναι , θα περάσει.
Μήπως τόσα και τόσα δεν έχουν περάσει από δω;
Μ’ έχουν χτυπήσει ανελέητα αμέτρητοι μετεωρίτες
στο μακρινό μου παρελθόν,
-τότε που ήμουν ακόμα πολύ νέα, ασχημάτιστη
και δεν είχα γεννήσει το Φεγγάρι για συντροφιά μου
κι ασπίδα μου.
Έχω περάσει ηλιακά εγκαύματα, πριν αποκτήσω ατμόσφαιρα,
παγετώνες, μετακινήσεις των πλακών μου, αποκλίσεις απ’ τον άξονά μου
…τελειωμό δεν έχουν τα πάθη μου.
Κι όμως, έτσι κατάφερα να γίνω πλούσια, γόνιμη,
μοναδική στη γειτονιά μου!
Υπήρξα η μάνα μυριάδων πλασμάτων, μοναδικών ειδών, σπάνιων
- για το ηλιακό μου μπλοκ, τουλάχιστον -
ειδών που ήρθαν κι έφυγαν ή εξελίχθηκαν μαζί μου
και συνεχίζουν ακόμα να υπάρχουν.
Όλα τους με σεβάστηκαν,
με τίμησαν ζώντας σ’ αρμονία με ό,τι τους πρόσφερα.
Τώρα τελευταία - από χθές, συγκεκριμένα-
άρχισα να νιώθω μια μικρή ενόχληση,
που ώρα με την ώρα χειροτερεύει.
Δεν μπορώ να μην συνδέσω την ενόχληση αυτή
με την σχεδόν ταυτόχρονη εμφάνιση
αυτού του καινούργιου είδους,
που αυτοαποκαλείται "άνθρωπος"
- μάλλον κάποιος ιός ή κάποιο αγνώστου προελεύσεως
παθογόνο βακτήριο θα πρέπει να είναι -
και εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς
παντού στην επιφάνειά μου, αλλά και κάτω απ’ αυτήν.
Πόνος παντού στο φλοιό μου,
τα δάση μου αρρωσταίνουν ή καίγονται,
οι πλάκες μου τρίζουν καθώς τα κοιτάσματά μου εξαντλούνται,
η θερμοκρασία μου ανεβαίνει, οι πάγοι μου λιώνουν,
η στάθμη των θαλασσών μου αυξάνεται,
η ατμόσφαιρά μου ατονεί ,
τα πλάσματα που φιλοξενώ μειώνονται επικίνδυνα.
Σίγουρα έχω πυρετό!
Ο Άρης, εδώ δίπλα, με βλέπει προβληματισμένος
και κάθε τόσο μου λέει πως η όψη μου δεν είναι
και στα καλύτερά της όπως άλλοτε.
- Κάνε κάτι για την κατάστασή σου.
Αυτός ο καινούργιος ιός που κόλλησες
δεν ξέρω κι εγώ από πού, θα σε καταστρέψει!
Που να’ ξερε πως αυτός ο καινούργιος ιός σχεδιάζει
να του κάνει επίσκεψη!
Ναι , κάτι πρέπει να κάνω με δαύτον και σύντομα.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι,
μόνον ο Ήλιος έχει τη γνώση και τη δύναμη
να με βοηθήσει σ’ αυτό.
Ίσως μια εντατική θεραπεία έξτρα ηλιακής ακτινοβολίας
να είναι το ιδανικό αντιβιοτικό για την περίπτωση.
Περαστικά μου, λοιπόν!»
Όπως ακριβώς αντιμετωπίζουμε εμείς μια βαριάς μορφής ίωση,
-ούτε καν καρκίνωμα, μην μας πιάνουν πάλι
τάσεις μεγαλομανίας για το είδος μας.
Δεν είμαι αυτό το υπέροχο πλάσμα που λέγεται Γη.
Είμαι άνθρωπος, κοιτάω ψηλά, υποτίθεται,
αλλά ξεχνάω το χώμα που πατώ, που με θρέφει.
Ονειρεύομαι ταξίδια στ’ αστέρια αλλά
βάζω φωτιά στο μοναδικό σκάφος που διαθέτω!
Εξελίσσομαι, πάλι υποθετικά,
και γράφω την ιστορία μου καταστρέφοντας και
αυτοκαταστρεφόμενος.
Τίποτα πιο αντιφατικό κι επικίνδυνο από μένα
δεν έχει περάσει απ' αυτόν τον πλανήτη.
Όχι δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη όσον αφορά
την επιβίωσή μας ως είδους.
Φοβάμαι πως αν πρόκειται κάποτε
να ωριμάσουμε συνειδησιακά
ώστε να ζήσουμε σεβόμενοι τη Ζωή σ' όλες τις μορφές της,
αυτό θα γίνει πολύ αργά για εμάς,
αν και εύχομαι ολόψυχα να κάνω λάθος.
Όμως, είμαι αισιόδοξη για ένα πράγμα:
πως αυτός ο πλανήτης, η Γαία,
θα τα βγάλει πέρα μαζί μας.
Θα μας ξεπεράσει και θα συνεχίσει τη μοναδική της πορεία.
Είναι πιο δυνατή,
πολύ πιο αρχαία και σοφή από εμάς
και της αξίζει.
"Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λές :
Εγώ μονάχος μου θα σώσω τη γή!
Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω..."
Ν.Καζαντζάκης
Για ποιό περιβάλλον ?
Όλοι εξαντλούμε την ευαισθησία μας
σε λόγια κι αφιερώματα.
Δράση ουσιαστική όμως, δεν βλέπω.
Η αλήθεια είναι μία:
το φυσικό περιβάλλον χάνει έδαφος διαρκώς.
Κι εμείς μαζί του.
